“İnsanın en iyi yol arkadaşı onu anlayan kişidir. Yolculuk Anlamakla başlar, anlaşarak başka yollar açılır”.

“İnsanlar birbirleriyle yürüyor ve birbirleriyle konuşuyor ve birbirleriyle yatıyor ve birbirlerini tanımıyorlar. İnsanlar birbirlerini tanısalardı, birbirleriyle yürümez, birbirleriyle konuşmaz, birbirleriyle yatmazlardı.” (Sarsıntı, Thomas Bernard)

Hepimiz hayatlarımızda farklı yaşam formlarını barındırıyoruz, iş hayatımız, aile hayatımız sosyal çevremiz bunlardan bazıları. Hangi yaşam formunun içindeysek, o insanların şekline bürünüyoruz. Aslında, bu bir kusur değil, belkide bizi biz yapan şeylerdir.

Bazen, Sevdiğimiz insanlar, güvendiğimiz insanlar bize yapabilecekleri en kötü şeyleri yaparlar. Üzerimizde baskı kurmaya çalışırlar, bizi aşağılarlar, kontrol altında tutmaya çalışırlar, bizi yetersiz hissettirirler. Kendilerini başkalarının yerine koymaz ve başkalarını anlayamazlar. Sanki her şey sadece kendileri için vardır ve ne olursa olsun her şeyin kendi amaçlarına hizmet etmesi gerekir. Başkalarının fikir ve hareketleri kendi amaçlarına hizmet ediyorsa vardır, aksi halde bu fikir ve hareketler tahammül edilemez düşüncelerdir.

En nihayetinde işler çirkinleşir, Çoğu zamanda farkına bile varmadan, birbirimize rezil şeyler yaparız. Biz böyleyiz işte. Bunu söylerken herkes adına konuşuyorum, yaşadıklarımız yüzünden hepsinin canı cehenneme.

Ama sonra, “bazı iyi insanlar çıkar”, bu çok sık yaşanmaz, az bulunur. Seni olduğun gibi kabul ederler ve seni bunun için severler. Aynı zamanda yaşadığın acıları hissederler. Onların yanında sessizlik bile huzur vericidir. Her şeyden önemlisi yanlarında kendiniz gibi davranırsınız. Başarılarınızdan ilham alırlar. “Güçlü olmanızı isterler”, dürüstlerdir ve gerçekten sizin için en iyisini isterler. Hayatınızdaki iniş çıkışlarda yanınızdadırlar.

Hiçbir yararı olmayacağını bile bile, onlardan nefret etmenize izin vermezler, hatta o nefrete rağmen bize değer verirler. “En özel olanları ise iyice amansız olur”. Onlara ne yaparsan yap, hepsini kaldırıp yine de bize değer verirler. Bizi terk etmezler. Onlara kaç sebep verirsen ver, ne kadar yalvarırsan yalvar onlar için fark etmez. Çünkü bizim için, bizim hissetmediğimiz bir şeyler hissediyorlar. Yaşamış olduğumuz tüm acılara rağmen bu bizi iyileştirir. Belki anında değil, belki kalıcıda değil, âmâ iyileştirir. En nihayetinde parçalanır ama yine devam ederiz.

“Kimseyle alay etme asla kimseyi küçük düşürme, kalbinin en ücra köşesinde bile yapma bunu, insan yaşamı alaya alınmayacak kadar hüzünlü ve ciddidir.” (Fernando Pessoa)

Ve son söz…

“Aklı kasabayı etkilemekte olan insanlarla krallık kuramazsınız”.

Sağlıkla ve neşeyle kalın.